łączenie robót budowlanych (Strona 1 z 2)

A ja tak nie uważam, skoro to remont w tym samym czasie i o tym samym przeznaczeniu to na 100% wartość szacunkową bym łączył.

Tak sobie myślę. Zamawiający chce przywrócić do stanu pierwotnego posiadane zasoby lokalowe: wymienić elektrykę, stolarkę okienną, drzwi, położyć nowe podłogi itd. Czy to ma znaczenie, że będzie to wykonywane w trzech różnych budynkach? Chyba nie.
Jeśli przedmiotem byłoby wykonanie 3 nowych "obiektów budowlanych" to chyba rzeczywiście nie trzeba by łączyć - każdy stanowiłby odrębną całość funkcjonalną, użytkową  itd. Ale tu jest inna sytuacja. Główny cel to odnowienie zasobów.

Owszem, są to inne obiekty budowlane, rozumiem twoją intencję, ale z jakie przepisu wynika, że robota budowlana odnosząca się do obiektu budowlanego nie musi być łączona z innymi robotami, na dodatek tego samego rodzaju, odnoszącymi się do innego obiektu budowlanego? Gdzie jest powiedziane, że szacowania wartości robót budowlanych dokonuje się w odniesieniu do obiektu budowlanego? Czy to, że jest to na innym obiekcie budowlanym oznacza już, że nie ma tożsamości przedmiotowej?
To mój pierwszy taki przypadek i muszę wiedzieć jak to robią inni. Kwestia jest poważna bo oczywiście przy sumowaniu wychodzi ponad progu UE a bez sumowania poniżej.

Też skłaniam się do zsumowania. Ponadto, nawet gdyby jakaś kontrola zarzuciła, że powinno się to potraktować jako oddzielne zamówienia i np. ogłaszać w BZP a nie DUUE to przecież ustawa nie zabrania mi łączenia (zwłaszcza, że roboty mają podobny zakres), a jedynie dzielenia w celu uniknięcia stosowania przepisów.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrując skargę kasacyjną Prezesa UZP na przywołany w poprzednim poście wyrok WSA w  Warszawie z dnia 24 sierpnia 2011 r., sygn. akt V SA/Wa 2555/10, w wyroku z dnia 23 stycznia 2013 r., sygn. akt II GSK 1956/11 odrzucił skargę kasacyjną Prezesa UZP i postanowił:
"Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

W szczególności należy podkreślić, że zgodnie z treścią art.174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zmianami, powoływanej dalej jako p.p.s.a.) skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art.183 § 1 ustawy- p.p.s.a. rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania.

Wobec takich regulacji poza sporem winna pozostawać okoliczność, iż wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, a uzasadnione jest odniesienie się do poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych.

Skarga kasacyjna w niniejszej sprawie została oparta na obu podstawach kasacyjnych określonych w art.174 pkt.1 i pkt.2 p.p.s.a.

W związku z takim sformułowaniem podstaw kasacyjnych rozpatrzenia w pierwszej kolejności wymagają zawarte w skardze kasacyjnej zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania, ponieważ zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego mogą być oceniane przez Naczelny Sąd Administracyjny wówczas, gdy stan faktyczny sprawy stanowiący podstawę wydanego wyroku został ustalony bez naruszenia przepisów postępowania.

Przechodząc do oceny zarzutów zgłoszonych w ramach podstawy kasacyjnej określonej w art.174 pkt.2 p.p.s.a. należy stwierdzić, iż w ramach tej podstawy kasacyjnej wnoszący skargę kasacyjną zarzucił Sądowi I instancji naruszenie art.145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. oraz art.141 § 4 p.p.s.a. Formułując zarzut oparty na przepisie art.145 § 1 pkt 1 lit.a p.p.s.a. kasator wskazał, że do naruszenia tej normy prawnej doszło na skutek bezpodstawnego uznania, iż uchylona skarżonym wyrokiem decyzja wydana została z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. Przypomnieć więc należy, że przepis art.145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a stanowi, że sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla je w całości lub w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy. Powołany wyżej przepis stanowi podstawę do uwzględnienia skargi kasacyjnej w wypadku stwierdzenia przez NSA naruszenia w postępowaniu pierwszoinstancyjnym przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. Oznacza to, że powołanie tego przepisu prawa winno nastąpić w ramach podstawy kasacyjnej określonej w art.174 pkt 1 p.p.s.a., a nie jak to uczynił wnoszący skargę kasacyjną, przy zarzucie dotyczącym naruszenia przepisów postępowania. Ponadto przypomnieć także należy, że przepis art.145 p.p.s.a. ma charakter ogólny (blankietowy) i samodzielnie nie może stanowić skutecznej podstawy kasacyjnej. Taki charakter tego przepisu wymaga, by strona opierająca na nim skargę kasacyjną powiązała go z odpowiednim przepisem prawa materialnego, którego naruszenie zarzuca Sądowi I instancji. Natomiast powołanie jako podstawy skargi kasacyjnej art.145 § 1 pkt 1 lit.a p.p.s.a. bez powiązania tego przepisu z normą prawa materialnego sprawia, że tak postawiony zarzut nie może stanowić o skuteczności skargi kasacyjnej i wymyka się spod kontroli NSA, który jak już wyżej wskazano działając w granicach skargi kasacyjnej nie może domniemywać intencji jej autora co do podstaw skargi kasacyjnej (vide wyrok NSA z 16.03. 2009 roku I OSK 1261/08 niepublikowany, wyrok NSA z 8.06.2010 roku I OSK 1068/09 niepublikowany, wyrok NSA z 8.08.2008 roku II GSK 271/08 niepublikowany).

Za bezzasadny należy także uznać zarzut skargi kasacyjnej wskazujący na naruszenie przez Sąd I Instancji przepisu art.141 § 4 p.p.s.a. W tym miejscu należy podkreślić, że przepis art.141 § 4 p.p.s.a. wymienia enumeratywnie elementy, które powinny znaleźć się w uzasadnieniu wyroku. W orzecznictwie NSA przyjmuje się, że zarzut naruszenia art.141 § 4 p.p.s.a. jako samodzielna podstawa kasacyjna może być skutecznie postawiony w dwóch przypadkach; gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera wszystkich elementów wymienionych w tym przepisie prawa i gdy w ramach przedstawionego stanu sprawy Sąd I instancji nie wskaże jaki i dlaczego stan faktyczny przyjął za podstawę orzekania. Jednocześnie podkreśla się, że naruszenie to musi być na tyle istotne, aby mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a także wskazuje się, że poprzez zarzut naruszenia art.141 § 4 p.p.s.a. nie można skutecznie zwalczać prawidłowo przyjętego przez sąd administracyjny stanu faktycznego czy też stanowiska tegoż sądu co do wykładni bądź zastosowania prawa materialnego (vide uchwała NSA z 20.08.2009 roku II FSK 568/08 ONSA i WSA 3/2010 poz.39, wyrok NSA z 19.10.2010 roku II FSK 1045/09 niepublikowany).

W ocenie NSA uzasadnienie Sądu I instancji spełnia wymogi określone w art.141 § 4 p.p.s.a., w tym także w zakresie określenia podstawy prawnej rozstrzygnięcia.

Przechodząc do oceny zasadności zarzutu skargi kasacyjnej opartego na podstawie kasacyjnej opisanej w art.174 pkt 1 p.p.s.a. podkreślić należy, że strona wnosząca skargę kasacyjną, zarzuca Sądowi I instancji naruszenie art.32 ust.4 ustawy z 29 stycznia 2004 roku-Prawo zamówień publicznych poprzez błędne zastosowanie tegoż przepisu prawa, polegające na uznaniu, że wartością zamówienia publicznego na rozbudowę infrastruktury technicznej celem zwiększenia atrakcyjności L. po zakończeniu eksploatacji rud miedzi nie jest łączna wartość poszczególnych jego części. Niewątpliwie ustawa Prawo zamówień publicznych zakazuje dzielenia zamówień na części w celu uniknięcia stosowania przepisów tej ustawy. Na gruncie przepisów w/w ustawy oczywistym więc jest, że zamawiający, który świadomie dzieli zamówienie na części z zamiarem uniknięcia stosowania przepisów tej ustawy, narusza ustawowy zakaz. W rozpoznawanej sprawie trafnie Sąd I instancji wskazał, iż istota sporu sprowadzała się do ustalenia, czy zasadnie zamawiający przyjął, że projekt "[...]" obejmował pięć odrębnych zamówień, czy też dotyczył jednego zamówienia, a co za tym idzie, czy wartość zamówienia winna stanowić łączna wartość pięciu zadań opisanych w zaskarżonej decyzji. Powołany wyżej przepis art.32 ust.4 ustawy-Prawo zamówień publicznych nie wskazuje jakie przesłanki mają decydować o uznaniu, że doszło do naruszenia ustawowego zakazu dzielenia zamówień publicznych na części. Podkreśla się, że przy ocenie, czy dokonano zakazanego podziału zamówienia na części należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy. Trafnie wskazał Sąd I instancji, iż zagadnienie to winno być oceniane na tle konkretnego stanu faktycznego i przy uwzględnieniu przepisów prawa unijnego, w tym przedstawionych w uzasadnieniu wyroku dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady. Podkreślić także należy, że w orzecznictwie ETS prezentowane jest stanowisko, które jest zbieżne z tym jakie przedstawił Sąd I instancji, wskazujące na to, że sam fakt istnienia jednego zamawiającego oraz możliwość wykonania robót budowlanych przez jednego wykonawcę nie może przesądzać o istnieniu jednego zamówienia (vide wyrok ETS z 5.10.2000 roku C-16/98 Lex nr 83004).

W związku z powyższym uznać należy, że zasadnie Sąd I instancji przyjął, że dla oceny wskazanych wyżej okoliczności konieczne jest ustalenie czy każdy z obiektów budowlanych objęty jednym z pięciu zamówień może spełniać samodzielnie funkcje techniczne i gospodarcze. Z akt sprawy wynika, że okoliczności te nie były brane pod uwagę przez organ przy wydawaniu zaskarżonej decyzji, a tym samym Sąd I instancji trafnie uznał, że przy wydawaniu tej decyzji doszło do naruszenia art.32 ust.4 ustawy-Prawo zamówień publicznych".

A zatem jak wynika z powyższych orzeczeń WSA I NSA, czy doszło do podzielenia zamówienia publicznego w celu ominięcia przepisów Pzp, "....konieczne jest ustalenie czy każdy z obiektów budowlanych objęty jednym z pięciu zamówień może spełniać samodzielnie funkcje techniczne i gospodarcze....".

I jeszcze orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej w Sprawach o Naruszenie Dyscypliny Finansów Publicznych"
" Główna Komisja Orzekająca postanowiła uniewinnić obwinionego od zarzutu naruszenia polegającego na dokonaniu podziału zamówienia publicznego z naruszeniem zakazu określonego w art. 3 ust. 2 ustawy o zamówieniach publicznych. Ustawa wprowadziła zasadę prowadzenia postępowania o zamówienie publiczne po wcześniejszym ustaleniu jego wartości szacunkowej zgodnie z wymogami art. 2 pkt 9 ustawy, to jest z należytą starannością. Zabronione ustawowo jest obniżanie wartości szacunkowej zamówienia lub  podział zamówień skutkujący obniżeniem wartości szacunkowej i w ten sposób obejście ustawy lub uniknięcie procedur zamówień publicznych bardziej sformalizowanych przy wysokich wartościach zamówienia. Zgodnie z przepisami Prawa zamówień publicznych ustalenie wartości szacunkowej z należytą starannością przy zamawianiu robót budowlanych polegać powinno na sporządzeniu kosztorysu inwestorskiego. Skoro więc wartość szacunkowa dla robót budowlanych, jak też zakres ustala się na podstawie kosztorysu inwestorskiego, a ten dokument sporządza się do odrębnych obiektów budowlanych, to tym samym zamówienia publiczne mają swoją odrębność i brak jest podstaw do ich łącznego zlecania we wspólnej procedurze przetargowej (orzeczenie GKO z dnia 11 kwietnia 2002 r. CCXV DF/GKO/Odw.-199/290/2001)".

A na naciąganie z kontrolami to trzeba mieć czas i pieniądze. A po drugie jak połączę to mam tańsze oferty. Nie mówię że nie można dzielić sama czasem to robię ale zawsze podchodzę do tematu indywidualnie.

yhy

Karol masz rację tylko czasem siły brak.

Przeczytawszy wszystko powyżej nadal nie widzę podstaw do szacowania wartości robót budowlanych polegających na remoncie wyłącznie w odniesieniu do jednego obiektu budowlanego. 
Art. 1 ust. 2 b dyrektywy 2004/18/WE mówi, że ?zamówienia na roboty budowlane? oznaczają  zamówienia, których przedmiotem jest
1.    wykonanie albo zarówno zaprojektowanie jak i wykonanie robót budowlanych związanych z jedną z działalności określonych w załączniku nr I, lub
2.    wykonanie albo zarówno zaprojektowanie jak i wykonanie obiektu budowlanego, albo
3.    realizacja, za pomocą dowolnych środków, obiektu budowlanego odpowiadającego wymogom określonym przez Instytucje zamawiającą.
Z kolei "Obiekt budowlany" oznacza wynik całości robót budowlanych w zakresie budownictwa lub inżynierii lądowej i wodnej, który może samoistnie spełniać funkcję gospodarczą lub techniczną.
Wskazane wyroki WSA i NSA dotyczą czterech budów obiektów budowlanych, czyli tego co jest w pkt. 2 i 3  - tu jest mowa o obiekcie budowlanym, czyli wyniku robót spełniającym samodzielną funkcję gospodarczą lub techniczną (oraz jednej modernizacji, która jest czymś innym niż budowa).  W przypadku remontu nie wykonuje się, ani nie realizuje obiektu budowlanego, NIE MA WIĘC "WYNIKU SPEŁNIAJĄCEGO SAMOISTNIE FUNKCJĘ GOSPODARCZĄ LUB TECHNICZNĄ".
Na marginesie , co do orzeczenia GKO to jest to dla mnie wypadek przy pracy. Przepis mówi o tym, że szacowania dokonuje się ?na podstawie? kosztorysu inwestorskiego, a nie że wartością szacowaną zamówienia jest wartość wskazana w kosztorysie. Jest to istotna różnica, bo jak ma się dwa lub trzy kosztorysy to nie znaczy, że nie można ich zsumować, nadal będzie to ?na podstawie?. Dziś już wiemy że ?obiekt budowlany? rozumie się szeroko i może się on składać z kilku ?niezależnych? elementów, które jednak łącznie pełnią jakąś funkcję techniczną lub gospodarczą, może więc być kilka kosztorysów.