Opcje wyszukiwania (Strona 42 z 67)

W świetle wyroku NSA z dnia 22 marca 2000 r. (sygn. Akt II SA 2169/99), nie jest
zamówieniem dodatkowym zamówienie, którego należy udzielić w wyniku źle
przeprowadzonego przez zamawiającego procesu inwestycyjnego.

Osoba zatrudniona na podstawie umowy o dzieło nie jest pracownikiem firmy. Umowa o dzieło jest bowiem umową cywilnoprawną, natomiast pracowników zatrudnia się na podstawie przepisów Kodeksy pracy, w zdecydowanej większości na podstawie umów o pracę.

Swego czasu UZP popelnił opinię dotyczącą zakupu książek do bibliotek. Z opinii tej wynika, że inaczej traktowane są zamówienia na uzupełnienie zbiorów a inaczej na zakup nowości wydawniczych. W przypadku tych ostatnich, każdy zakup nowości traktujemy jako oddzielne zamówienie, gdyż zamawiający nie wie jakie pozycje ukażą się na rynku wydawniczym w danym roku.
Oto ta opinia:
Sposób udzielania i szacowania wartości zamówień przy zakupach książek przez biblioteki ? opinia UZP (17)

I. W art. 10 ustawy został określony zamknięty katalog trybów, w których może być udzielone zamówienie publiczne. W myśl art. 10 ust. 1 ustawy, podstawowymi trybami udzielania zamówienia publicznego są przetarg nieograniczony oraz przetarg ograniczony, co oznacza, iż podmiot udzielający zamówienia powinien stosować przede wszystkim te tryby. W uzasadnionych jednak przypadkach, w okolicznościach przewidzianych w ustawie, zamawiający może korzystać z innych trybów udzielania zamówień.
Analizując cechy i warunki zakupów bibliotecznych, w opinii Urzędu Zamówień Publicznych możliwymi do zastosowania trybami udzielania zamówień w tym przedmiocie zamówienia są:
"przetarg nieograniczony lub przetarg ograniczony,
" zapytanie o cenę (art. 69 ustawy) przy zakupach o wartości pomiędzy 6.000 euro a 60.000 euro; zapytanie o cenę może być stosowane, gdy przedmiotem zamówienia są dostawy rzeczy lub usługi powszechnie dostępnych, o ustalonych standardach jakościowych,
" zamówienie z wolnej ręki, w przypadku gdy z przyczyn technicznych o obiektywnym charakterze dostawy mogą być wykonane tylko przez jednego wykonawcę (art. 67 ust. 1 pkt 1 ppkt a) ustawy).
Wskazać należy, iż udzielając zamówienia w trybie zamówienia z wolnej ręki, zamawiający podejmuje negocjacje tylko z jednym wykonawcą i z nim zawiera umowę.
Z tego powodu jest to tryb, którego stosowanie ustawodawca dopuszcza tylko w szczególnych, określonych ustawowo sytuacjach. Stosownie do treści art. 67 ust. 1 pkt. 1 ppkt a) zamawiający może udzielić zamówienia z wolnej ręki, jeżeli dostawy, usługi lub roboty budowlane mogą być świadczone tylko przez jednego wykonawcę z przyczyn technicznych o obiektywnym charakterze.
Dopuszczalność udzielenia zamówienia z wolnej ręki na podstawie wskazanego przepisu ustawy uzależniona jest od istnienia na rynku w danym miejscu i czasie faktycznie jednego wykonawcy, który może wykonać określone zamówienie. "Względy techniczne" uzasadniające udzielenie zamówienia bez przeprowadzenia procedury konkurencyjnej określonemu wykonawcy, muszą mieć zasadniczy charakter, tak by można było wykazać, że wykonanie zamówienia przez innego wykonawcę jest ze względów technicznych rzeczywiście niemożliwe, a nie tylko utrudnione i że ta niemożliwość ma charakter nieprzezwyciężalny. Jeśli zatem istnieje więcej podmiotów (również zagranicznych) mogących wykonać dane zamówienie, nie jest usprawiedliwieniem dla udzielenia zamówienia bez przetargu, z powołaniem się na względy techniczne, subiektywne przekonanie zamawiającego, że tylko jeden określony (wybrany) wykonawca może wykonać zamówienie.
W opinii Urzędu Zamówień Publicznych możliwość dokonywania zakupu zbiorów bibliotecznych w trybie z wolnej ręki na podstawie art. 67 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy zachodzi np. w przypadku dokonywania przez zamawiającego zakupu unikalnych zbiorów na rynku antykwarycznym albo kontynuacji zakupu serii wydawniczych (wydawnictw wielotomowych).
II. Co do zasady zamawiający powinien oszacować wartość zamówienia na początku roku i udzielić zamówienia po przeprowadzeniu postępowania konkurencyjnego, o ile jego wartość przekracza kwotę określoną w art. 4 pkt 8 ustawy. W zasadzie określenie wartości zamówienia odnosi się do jednego konkretnego zamówienia (art. 32 ust. 1 ustawy). Jednak w pewnych sytuacjach, zamawiający zobowiązany jest ocenić szacunkową wartość zamówienia poprzez dodanie do siebie wartości większej liczby udzielanych zamówień w pewnym przedziale czasu. W tym względzie należy zatem w pierwszej kolejności rozważyć, czy w przypadku zakupu książek mamy do czynienia z dostawą powtarzającą się okresowo, a więc z obowiązkiem stosowania przepisów art. 34 ust 1 i 2 ustawy.
Przepis art. 34 ust. 1 ustawy przewiduje szczególny sposób szacowania wartości zamówienia publicznego w przypadku, gdy przedmiot zamówienia stanowią m.in. dostawy powtarzające się okresowo. Przepis ten nakłada bowiem na zamawiającego obowiązek łącznego szacowania wartości zamówień na dostawy należące do tej samej grupy określonej we Wspólnym Słowniku Zamówień, udzielonych w terminie poprzednich 12 miesięcy lub w poprzednim roku budżetowym, z uwzględnieniem zmian ilościowych zamawianych usług lub dostaw oraz prognozowanego na dany rok średniorocznego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, albo których zamawiający zamierza udzielić w terminie 12 miesięcy następujących po pierwszej usłudze lub dostawie, albo w czasie realizacji umowy w sprawie zamówienia publicznego, jeżeli jest on dłuższy niż 12 miesięcy. Przepis ten stanowi zatem wyjątek od reguły zawartej w art. 32 ust. 1 ustawy, która stanowi, iż podstawą szacowania wartości zamówienia jest całkowite szacunkowe wynagrodzenie wykonawcy, a więc spodziewany przez zamawiającego kwota wynagrodzenia jaka będzie przewidziana w umowie o zamówienie publiczne (bez VAT).
Mając na uwadze, iż przepisy ustawy - Prawo zamówień publicznych nie definiują, jakie usługi lub dostawy należy uznać za "powtarzające się okresowo", stosowanie w praktyce przepisu art. 34 wywołuje wiele kontrowersji. Dla wyjaśnienia tego pojęcia pomocna jest doktryna prawa cywilnego, do której można się odwołać na podstawie art. 14 ustawy. Zgodnie z wymienionym przepisem w zakresie nie uregulowanym przez ustawę - Prawo zamówień publicznych, do czynności podejmowanych przez zamawiającego i wykonawców w postępowaniu o udzielenie zamówienia stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego. Wprawdzie doktryna prawa cywilnego również nie rozstrzyga, czym są dostawy i usługi powtarzające się okresowo, definiuje jednak pojęcie "świadczeń okresowych". Poglądy doktryny w tym zakresie będą pomocne dla zdefiniowania pojęcia "dostaw i usług powtarzających się okresowo". Doktryna definiuje "świadczenia okresowe" jako czynności powtarzane cyklicznie tj. powtarzające się w ściśle określonych, niekoniecznie jednakowych odstępach czasu, realizowane więcej niż jednokrotnie tzn. w sposób powtarzalny. Pojedyncze świadczenie okresowe posiada co prawda samoistny charakter, jednak jest tylko jednym ze składników danego stosunku zobowiązaniowego, którego zakres wyznacza czas trwania tego stosunku. To odróżnia świadczenia okresowe od świadczenia jednorazowego rozłożonego na raty, w którego przypadku czynnik czasu nie ma wpływu na rozmiar świadczenia, i którego zakres jest z góry określony, a poszczególne, świadczone sukcesywnie raty składają się na z góry określoną całość. (Z. Radwański: "Zobowiązania - część ogólna", Wyd. C H Beck, Warszawa 1995, str. 65 i nast.) W przypadku świadczeń powtarzających się okresowo bardzo istotne znaczenie ma również fakt, iż istotną część tych świadczeń charakteryzuje brak możliwości ich skumulowania i wykonania jednorazowo bez szkody dla zamierzonego efektu ich realizacji. I ta cecha ma bardzo duże znaczenie przy odniesieniu się do "zamówień na dostawy oraz usługi powtarzające się okresowo".
Mając na uwadze powyższe rozważania, należy uznać iż dostawy książek do biblioteki nie mają charakteru dostaw powtarzających się okresowo w rozumieniu art. 34 ustawy. W przypadku dostaw książek argumentem przemawiającym za tym, iż nie mają one charakteru powtarzających się okresowo jest ich nieprzewidywalność, która decyduje o braku ich regularności, powtarzalności. Podstawową cechą dostaw powtarzających się okresowo jest ich cykliczność tj. powtarzanie się w ściśle określonych odstępach czasu. Powyższe wynika ze stałego zapotrzebowania na dane dostawy lub usługi, które musi być regularnie zaspokajane poprzez udzielanie zamówień. Powtarzalność tego rodzaju jest przewidywalna, zamawiający wie, że w określonych odstępach czasu będzie udzielał zamówień na dane dostawy lub usługi. Dostawy książek uzależnione są natomiast od bieżącej listy nowości lub też aktualnych potrzeb czytelników. Powtarzalność tych dostaw nie ma charakteru pewnego, zależy od planów wydawniczych poszczególnych wydawnictw i aktualnego zapotrzebowania czytelników na konkretne tytuły. Powyższe będzie wpływało również na sposób udzielania zamówień na tego rodzaju dostawy. Zamawiający nie jest w stanie przewidzieć i z góry zaplanować zakresu zamówień na dostawy książek, które będą udzielane w ciągu roku, nie jest w stanie przewidzieć, jakie książki pojawią się na rynku i jak będzie się kształtowało zainteresowanie czytelników. Tym samym, w ocenie Urzędu Zamówień Publicznych, dostawy książek do bibliotek nie można zaliczyć do dostaw powtarzających się okresowo. Tym samym, do udzielania przedmiotowych zamówień nie będzie miała zastosowania norma art. 34 ust. 1 ustawy.
W przedmiotowej sprawie, należy zatem rozważyć, czy mamy do czynienia z zamówieniem udzielanym w częściach, a więc z obowiązkiem stosowania normy art. 32 ust. 4 ustawy. Stosownie do treści tego przepisu, jeżeli zamawiający udziela zamówienia w częściach, z których każda stanowi przedmiot odrębnego postępowania, wartością zamówienia jest łączna wartość poszczególnych części zamówienia. Podstawowe zagadnienie związane ze stosowaniem normy art. 32 ust. 4 ustawy w przypadku dostaw książek jest to, czy w danym przypadku mamy do czynienia z jednym zamówieniem składającym się z części, czy też z wieloma odrębnymi zamówieniami. To, iż przedmiotem zamówienia jest towar jednego rodzaju (książki) nie przesądza jeszcze o konieczności traktowania poszczególnych zamówień udzielanych w trakcie roku jako jednego zamówienia i sumowania ich wartości. Z zamówieniem udzielanym w częściach, a więc z obowiązkiem stosowania normy art. 32 ust. 4 ustawy, mamy do czynienia w sytuacji, gdy zamawiający z góry przewiduje i jest w stanie opisać przedmiot i zakres zamówień i może udzielić je w ramach jednego postępowania, lecz z jakichś względów podejmuje decyzję o sukcesywnym dokonywaniu zakupów. Podjęcie decyzji o udzielaniu zamówienia w częściach jest zawsze wynikiem wcześniejszego celowego działania zamawiającego.
W ocenie Urzędu, poszczególnych zamówień udzielanych w przedmiocie dostaw książek nie da się w sposób obiektywny przewidzieć, zsumować i udzielić zamówienia po przeprowadzeniu jednej procedury, co może wskazywać na to, iż w przypadku pojedynczego zakupu książek będziemy mieli do czynienia z odrębnym przedmiotem zamówienia.
Z taką sytuacją możemy mieć do czynienia np. w przypadku, gdy poszczególne zamówienia na dostawy udzielane są w odpowiedzi na konkretne zapotrzebowanie ze strony osób korzystających z biblioteki lub w przypadku zakupu nowości wydawniczych. Szacowanie wartości każdego zamówienia w takim przypadku będzie następowało zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy, czyli z zastosowaniem całkowitego szacunkowego wynagrodzenia wykonawcy, bez podatku od towarów i usług jako podstawy.
Inną kwestią jest zakup książek w celu uzupełnienia zbiorów. Zakres tych dostaw można z góry przewidzieć w oparciu o np. zamówienia na dane dostawy dokonywane w latach poprzednich. W przedmiotowej sprawie korzystnym oraz uzasadnionym może okazać się sukcesywne udzielanie zamówienia na dostawy, czyli udzielanie zamówienia w częściach z których każda stanowi przedmiot odrębnego postępowania. Z udzielaniem zamówienia w częściach mamy do czynienia w sytuacji gdy zamawiający z góry przewiduje zakres całorocznych zamówień i możliwe jest jednorazowe ich udzielenie, lecz z jakichś względów (np. organizacyjnych, technicznych, gospodarczych) podejmuje decyzję o dokonywaniu zakupów sukcesywnie. Zamówienie udzielane w częściach przypomina świadczenia jednorazowe realizowane w ratach. Każda z tych części, składa się bowiem na pewną, z góry określoną całość, którą będzie obiektywnie przewidywalny zakup danych dostaw lub usług w trakcie całego roku. Każdorazowy pojedynczy zakup nie jest zamówieniem na dostawy lub usługi powtarzające się okresowo, lecz częścią całorocznego zamówienia, dlatego ustalenie jego wartości powinno być dokonane z zastosowaniem art. 32 ust. 4 ustawy a nie art. 34 ustawy. Zgodnie z treścią art. 32 ust. 4 ustawy w przypadku udzielania zamówienia w częściach, z których każda stanowi przedmiot odrębnego postępowania, wartością zamówienia jest łączna wartość poszczególnych części zamówienia. Jeżeli więc przedmiotem zamówienia są dostawy książek w celu uzupełnienia zbiorów, a zamawiający decyduje się udzielać zamówienia w częściach i organizuje odrębne postępowania na poszczególne tytuły w określonych miesiącach, wówczas dla każdego odrębnego postępowania przyjmuje się wartość całorocznego zamówienia.
Zakres całorocznych zakupów (książek w celu uzupełniania zbiorów) powinien być ustalony przez zamawiającego na początku roku z należytą starannością, w oparciu o np. zamówienia na dane dostawy dokonywane w latach poprzednich. Przy założeniu, że zamawiający oszacował wartość zamówienia na początku roku z należytą starannością, w sytuacji, gdy w trakcie roku pojawi się nieprzewidziana wcześniej potrzeba udzielenia zamówienia na dodatkowe tytuły, w opinii Urzędu Zamówień Publicznych, będziemy mieli do czynienia z nowym, odrębnym zamówieniem, którego wartość obliczyć należy właściwie do jego zakresu, zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy. Prawidłowość podjętych decyzji należy uzależnić od tego, czy zamawiający dochował należytej staranności przy szacowaniu pierwszego zamówienia i dokonywać oceny pod kątem art. 32 ust. 2 ustawy, który zakazuje dzielenia zamówienia na części.

Termin związania ofertą rozpoczyna się wraz z upływem terminu składania ofert - art. 85 ust. 5 ustawy Pzp. Oznacza to, że jeżeli termin składania ofert upływa 1 czerwca 2010 r.to  ten dzień wlicza się do odpowiednio 30, 60 lub 90 dniowego terminu związania ofertą.

Ale kto opisuje przedmiot zamówienia na roboty budowlane - ten co robił projekt, czy Zamawiający ?

W Wyroku z dnia 18 czerwca 2008 r., sygn. akt KIO/UZP 544/08 , 548/09, 549/08 i 550/08 Krajowa Izba Odwoławcza zauważyła co następuje:
"Wykonawca XXX w swojej ofercie (str. od 30 do 39) faktycznie utajnił sprawozdanie finansowe za lata 2005 - 2007, do czego nie miał uprawnień, bowiem powyższe informacje nie stanowią tajemnicy przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 11 pkt 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. tj. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503 ze zm.), bowiem są one ujawnione do wiadomości publicznej i każdy może mieć do nich wgląd. Powyższe jednak - zgodnie z utrwalonym od 21 października 2005 r. (uchwała Sądu Najwyższego w sprawie o sygn. akt: III CZP 74/05) stanowiskiem organów orzekających w sprawie zamówień publicznych oraz doktryny - nie może stanowić o konieczności odrzucenia takiej oferty. Zgodnie z tym stanowiskiem, to na Zamawiającym spoczywa ciężar weryfikacji ofert złożonych w postępowaniu, również pod kątem prawidłowości zastrzeżenia w nich tajemnicy przedsiębiorstwa. W przypadku stwierdzenia, że tajemnica przedsiębiorstwa została zastrzeżona w sposób bezprawny, na Zamawiającym spoczywa ciężar odtajnienia takich informacji, a w żaden sposób nie może to skutkować odrzuceniem oferty. Nie jest w tym zakresie - zgodnie z przepisami ustawy -wymagana zgoda wykonawcy, którego bezprawne zastrzeżenie tajemnicy przedsiębiorstwa, dotyczy. Obowiązujące przepisy nie przewidują również szczególnej procedury dla odtajnienia bezprawnie zastrzeżonych informacji"

Nie zarzuty mogą być zarówno ze strony UZP, jak nie zastosujesz procedur przewidzianych w ustawie Pzp, jak i RIO jeżeli kierownik jednostki sektora finansów publicznych podpisze umowę z firmą ubezpieczeniową na ubezpieczenie grupowe pracowników.Stanowisko Prezesa RIO w Gdańsku jest z 16 grudnia 2009 r.
Według fachowców od ubezpieczeń, jedynym  rozwiązaniem w obecnej sytuacji jest outsourcing.

Usługi szkoleniowe należą do kategorii usług niepriorytetowych i zgodnie z art. 5 ustawy Pzp nie ma zakazu ustalania kryteriów oceny ofert na podstawie właściwości wykonawcy.

To na jakiej podstawie oszacowano wartość zamówienia na posiłki?

Fragment artykułu z kwartalnika Pzp, jako przyczynek do dalszej dyskusji, czy należy zmienić zapisy ustawy Pzp w zakresie spełniania warunku z art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy Pzp

"Niezbędna wiedza i doświadczenie jako składniki przedsiębiorstwa

Dla ustalenia znaczenia terminu ?przedsiębiorstwo" należy sięgnąć do części ogólnej prawa cywilnego. Tradycyjnie w nauce prawa cywilnego wyróżnia się trzy znaczenia terminu ?przedsiębiorstwo" . I tak mówi się o przedsiębiorstwie w znaczeniu podmiotowym, przedmiotowym i funkcjonalnym.

W znaczeniu funkcjonalnym przedsiębiorstwo oznacza prowadzenie określonej działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 551 KC w znaczeniu przedmiotowym przez przedsiębiorstwo należy rozumieć zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Ustawodawca nie podaje wyczerpującego katalogu składników przedsiębiorstwa. Jako przykłady podaje:
?oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
?własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
?prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
?wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
?koncesje, licencje i zezwolenia;
?patenty i inne prawa własności przemysłowej;
?majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
?tajemnice przedsiębiorstwa;
?księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Przedsiębiorstwo stanowi zatem kompleks zarówno praw, jak i stanów faktycznych, przy czym te pierwsze dzielą się na prawa materialne oraz niematerialne.
Do składników niematerialnych przedsiębiorstwa ustawodawca zalicza w art. 551 KC:
?wierzytelności, prawa z papierów wartościowych, środki pieniężne,
?koncesje, licencje i zezwolenia,
?patenty i inne prawa własności przemysłowej,
?majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne,
?tajemnice przedsiębiorstwa,
?księgi oraz dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej .
Do innych, nie wymienionych w art. 551 KC, składników niematerialnych przedsiębiorstwa można zaliczyć: lokalizację, dostęp do kredytów, dobrą markę, stałą klientelę. Doktryna uzupełnia powyższy katalog m.in. o goodwill, renomę, know-how itp. Pojęcie goodwill wywodzące się z systemu anglosaskiego oznacza korzyść, jaką przynosi dobre imię, reputacja i powiązania danego przedsiębiorstwa. To siła atrakcyjna przyciągająca klientelę .
Przez know-how rozumie się wiedzę techniczną o charakterze poufnym, bezpośrednio użyteczną w produkcji, która jest przedmiotem praw podmiotowych o charakterze przenoszalnym, a tym samym stanowi składnik majątku przedsiębiorstwa.

Niezbędna wiedza i doświadczenie jako dobra osobiste wykonawcy

Pojęcie dóbr osobistych osób prawnych i jednostek organizacyjnych, o których mowa w art. 331 KC
Zgodnie z art. 43 KC przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych stosuje się odpowiednio do osób prawnych. Z kolei art. 331 § 1 KC w przypadku jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, ale wyposażonych w zdolność prawną, zawiera odesłanie do odpowiedniego stosowania przepisów o osobach prawnych. Rozważania dotyczące dóbr osobistych osób prawnych będą miały odpowiednie zastosowanie do jednostek wymienionych w art. 331 KC.
To zrozumiałe, że niemożliwe jest podanie katalogu dóbr osobistych osób prawnych, a co najwyżej podanie formuły ogólnej, co uczyniła J. Panowicz-Lipska, określając dobra osobiste osób prawnych jako wartości niemajątkowe, dzięki istnieniu których osoba prawna może zgodnie ze swym zakresem funkcjonować. Z kolei P. Granecki definiuje dobra osobiste osób prawnych jako niemajątkowe dobra, mające swe źródło w konstytucyjnych zasadach ustrojowych gospodarki państwa. Przysługują one każdemu podmiotowi prowadzącemu działalność na różnych polach, takich jak działalność gospodarcza, kulturalna, oświatowa, itp.
Nie jest możliwe rozwiązanie problemu dóbr osobistych osób prawnych poprzez odwołanie się do różnych teorii germanistycznych osób prawnych, zakładających, że osoby prawne są obok osób fizycznych realnymi bytami. Wydaje się, że najbardziej trafne jest odwołanie się do teorii fikcji osobowości prawnej w ujęciu Savigny'ego. Należy przyjąć, że w drodze fikcji przysługuje tym osobom zdolność prawna, są one zatem podmiotami praw chroniących dane dobra osobiste.
Dlatego też należy podzielić stanowisko P. Graneckiego, zgodnie z którym dobra osobiste osób prawnych nie pokrywają się w żadnym zakresie z dobrami osobistymi osób fizycznych. Jak wskazuje: Nie sposób bowiem uznać np., że osoba prawna odczuwa ból czy kultywuje pamięć osoby zmarłej. Niektóre dobra osób prawnych wykazują jedynie podobieństwo do dóbr osobistych ludzi. P. Granecki wymienia tutaj nazwę osoby prawnej, która wykazuje podobieństwo do nazwiska człowieka, czy też cześć osoby fizycznej i ?dobrą markę" osoby prawnej. Jak podkreśla autor, jednak nie sposób zgodzić się na prezentowaną szeroko, praktycznie bezwarunkową, metodę przekładania dóbr przysługujących człowiekowi na grunt osób prawnych.
Według M. Pazdana art. 23 KC zawiera ?wskazówki", które mogą okazać się pomocne dla tworzenia katalogu dóbr osobistych osób prawnych. Zdaniem Autora: Z zestawienia art. 23 i 43 wynika, iż osobom prawnym przysługują w szczególności następujące dobra osobiste: dobre imię, nazwa, tajemnica korespondencji i nietykalność pomieszczeń. Jak podkreśla M. Pazdan wykluczone jest natomiast przypisanie osobom prawnym dóbr osobistych, które przysługują osobom fizycznym w związku z ich psychofizycznymi właściwościami (np. życie, zdrowie, wizerunek, nietykalność cielesna, wolność sumienia, sfera życia prywatnego, poczucie przynależności do określonej płci, głos).
Biorąc powyższe pod uwagę, można uznać, że przez dobra osobiste osób prawnych rozumie się ?składniki niematerialne", które służą realizacji określonego w ustawie czy też statucie celu gospodarczego. Nie ma przeszkód, ażeby za dobra osobiste osób prawnych uznać ?wiedzę i doświadczenie".

Czy ?niezbędna wiedza i doświadczenie" z art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy stanowi dobro osobiste wykonawcy będącego osobą fizyczną?

Zastosowany w art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy zwrot mówiący o niezbędnej wiedzy i doświadczeniu pozwala przyjąć, że stanowi ona dobro osobiste wykonawcy. Powstaje pytanie, czy chodzi o dobro osobiste każdego wykonawcy, którym może być osoba fizyczna lub też jednostka organizacyjna? W pierwszym przypadku nie można mówić o zbyciu ?wiedzy i doświadczenia", gdyż dobra osobiste osób fizycznych mają charakter niezbywalny.

Jeżeli zatem wykonawcą jest przedsiębiorca będący osobą fizyczną, nie można mówić o zbyciu doświadczenia i wiedzy, które związane są z nim, jako dobro osobiste. Nie do przyjęcia jest koncepcja, zgodnie z którą poprzez ?wiedzę i doświadczenie", o których była mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2 PZP, rozumiemy dobro osobiste osoby fizycznej. Dobra osobiste definiowane są w doktrynie jako wartości związane ?ściśle" z daną osobą.

Nie ma zatem dwóch osób, które legitymowałyby się taką samą wiedzą i doświadczeniem. Skoro celem postępowania o zamówienie publiczne jest wybór najkorzystniejszej oferty, nie można wprowadzić kryterium, które odnosiłoby się tylko do jednego wykonawcy. Jeżeli wykonawcą jest osoba fizyczna, niezbędna ?wiedza i doświadczenie" stanowi składnik niematerialny przedsiębiorstwa, który może zostać przeniesiony na nabywcę. W żadnym wypadku nie można uznać, iż ?wiedza i doświadczenie" stanowi dobro osobiste wykonawcy będącego osobą fizyczną".

dr Grzegorz Jędrejek
adiunkt w Pierwszej Katedrze Prawa Cywilnego KUL
oraz w Katedrze Postępowania Cywilnego UKSW
Artykuł pochodzi z nr. 3/2008 Kwartalnika ?Prawo Zamówień Publicznych

Jeżeli nie masz powierzonych zadań w zakresie zamówień publicznych na piśmie nie ponosisz odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych a tylko odpowiedzialność służbową . Odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny fiannasów publicznych z tytułu naruszenia przepisów ustawy - Prawo zamówień publicznych zawsze ponosi z tytułu nadzoru kierownik jednostki sektora finansów publicznych. Zasady odpowiedzialności oraz sankcje za naruszenie dyscypliny finansów publicznych zostały szczegółowo określone w ustawie  z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych (Dz. z 2005 r. Nr 14, poz, 114 z późn. zm.).
Art. 31. 1. Karami za naruszenie dyscypliny finansów publicznych są: 
1) upomnienie; 
2) nagana; 
3) kara pieniężna; 
4) zakaz pełnienia funkcji związanych z dysponowaniem środkami publicznymi. 
2. Karę pieniężną wymierza się w wysokości od jednokrotności do trzykrotności miesięcznego wynagrodzenia osoby odpowiedzialnej za naruszenie dyscypliny finansów publicznych - obliczonego jak wynagrodzenie za czas urlopu wypoczynkowego - należnego w roku, w którym doszło do tego naruszenia. 
3. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie wysokości wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 2, karę pieniężną wymierza się w wysokości od jednokrotności do pięciokrotności przeciętnego wynagrodzenia. 
4. Karę zakazu pełnienia funkcji związanych z dysponowaniem środkami publicznymi wymierza się na okres od roku do 5 lat.

Można np tak
Stosownie do postanowień art. 93 ust.1a ustawy Pzp Zamawiajacy unieważni postępowanie  o udzielenie zamówienia, jezeli środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej, które Zamawiajacy zamierzał przeznaczyć na sfinnsowanie części zamówienia, nie zostały mu przyznane.

Należyć pamiętać, że powyższy zapis musi się znalźć w ogłoszeniu o zamówieniu.