DEFINICJA KIEROWNIKA ZAMAWIAJĄCEGO W ROZUMIENIU ART. 2 PKT 3 USTAWY PRAWO ZAMÓWIEŃ PUBLICZNYCH W ZWIĄZKU Z PRZEPISAMI USTAWY O PAŃSTWOWYM ZASOBIE KADROWYM I WYSOKICH STANOWISKACH PAŃSTWOWYCH ORAZ USTAWY O SŁUŻBIE CYWILNEJ. A A A
Serwis informacyjny > Zagadnienia merytoryczne > Prawo krajowe > Opinie prawne > Dotyczące ustawy PZP > Definicja kierownika zamawiającego w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych w związku z przepisami ustawy o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych oraz ustawy o służbie cywilnej.
W art. 2 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych zawarta została definicja kierownika zamawiającego. Zgodnie z tym przepisem przez kierownika zamawiającego należy rozumieć osobę lub organ, który - zgodnie z obowiązującymi przepisami, statutem lub umową - jest uprawniony do zarządzania zamawiającym, z wyłączeniem pełnomocników ustanowionych przez zamawiającego.
Zgodnie z poglądami doktryny definicja kierownika zamawiającego jednoznacznie odsyła do przepisów określających status i regulujących organizację danego zamawiającego, przy czym pod uwagę będą brane nie tylko przepisy ustaw i rozporządzeń, ale także aktów wewnętrznych, a w przypadku podmiotów prawa prywatnego - również umów. Kierownikiem zamawiającego - w zależności od przepisów ustrojowych dotyczących danego podmiotu (zamawiającego) - jest osoba fizyczna (np. kierownik urzędu) lub organ kolegialny (np. zarząd, rada).
Wątpliwości może budzić przede wszystkim rozgraniczenie kompetencji w urzędach, w których, na mocy ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1217 z późn. zm.) utworzono stanowisko dyrektora generalnego. Zgodnie z art. 21 ust. 4 pkt 1 lit. d) ustawy o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych, dyrektor generalny odpowiada za gospodarowanie mieniem urzędu, w tym zlecanie usług i dokonywanie zakupów dla urzędu oraz zapewnianie prowadzenia ewidencji majątku urzędu. Potwierdza to art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa, zgodnie z którym: "Kierownicy urzędów państwowych, w rozumieniu przepisów o pracownikach urzędów państwowych, w szczególności dyrektorzy generalni urzędów, reprezentują Skarb Państwa w odniesieniu do powierzonego im mienia i w zakresie zadań ich urzędów, określonych w odrębnych przepisach". Wzajemna relacja pomiędzy przytoczonymi przepisami prowadzi do konstatacji, że dyrektor generalny będzie kierownikiem zamawiającego dla zamówień związanych z działalnością urzędu, a minister dla zamówień związanych z mieniem powierzonym mu w celu realizacji jego zadań [1].
Należy zauważyć, iż ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr. 227, poz. 1505), z pewnymi wyjątkami wymienionymi w art. 216, wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia jej ogłoszenia, w tym też dniu traci moc ustawa o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych. Jednakże treść art. 21 ust. 4 pkt 1 lit. d) tej ustawy, znajdzie swoje odzwierciedlenie w art. 25 ust. 4 pkt 1 lit. e) ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej.
Wydaje się, że wprowadzenie przepisu art. 25 ust. 4 pkt 1 lit. f) do ustawy o służbie cywilnej, zgodnie z którym dyrektor generalny urzędu zapewnia funkcjonowanie i ciągłość pracy urzędu, warunki jego działania, a także organizację pracy, w szczególności poprzez wykonywanie kompetencji kierownika zamawiającego w rozumieniu ustawy Prawo zamówień publicznych, potwierdza jedynie dotychczasowe kompetencje dyrektora generalnego w tym zakresie. Ww. przepis odsyła przede wszystkim do definicji kierownika zamawiającego zawartej w ustawie Prawo zamówień publicznych oraz do przepisów regulujących czynności do wykonywania których zobowiązany lub uprawniony jest kierownik zamawiającego. Tym samym przyjąć należy, iż dla oceny w jakich postępowaniach dyrektor generalny jest uprawniony do wykonywania zadań kierownika zamawiającego konieczne jest w konkretnym przypadku dokonanie analizy odpowiednich przepisów ustrojowych regulujących organizację danego podmiotu będącego zamawiającym, przy czym nie można ograniczyć się jedynie do prawa powszechnie obowiązującego, ale trzeba wziąć pod uwagę także zapisy statutu czy umowy. Dokonywanie takiej analizy powinno mieć miejsce po uprzednim zdefiniowaniu, w zakresie kompetencji którego z organów zamawiającego leży dane zamówienie.
Mając powyższe na uwadze, należy przyjąć, iż treść art. 25 ust. 4 pkt 1 lit. f) oraz lit. e) ustawy o służbie cywilnej nie pozbawia dyrektora generalnego urzędu możliwości wykonywania kompetencji kierownika zamawiającego również w przypadkach nie wskazanych w tych przepisach. Dyrektor generalny nadal będzie mógł pełnić funkcje kierownika zamawiającego w postępowaniach o udzielenie zamówienia publicznego, których zakres przedmiotowy będzie mieścił się w zakresie zadań należących do kompetencji innych podmiotów np. ministra ? o ile takie funkcje zostaną mu zlecone lub przyznane na podstawie przepisów prawa, w tym przepisów wewnętrznych obowiązujących w danym urzędzie (np. ustaw, rozporządzeń, zarządzeń, statutów, regulaminów, itp.). Tym samym, wydaje się, iż przepis art. 25 ust. 4 pkt 1 lit. f) ustawy o służbie cywilnej nie wprowadził żadnych zmian w odniesieniu do uprawnień podmiotów wykonujących funkcje kierownika zamawiającego w postępowaniach wszczętych i nie zakończonych do dnia wejścia w życie nowelizacji ustawy o służbie cywilnej. Powyższe stanowisko zdaje się również potwierdzać brak przepisów przejściowych w nowelizacji ustawy o służbie cywilnej w omawianym zakresie.
[1] W. Dzierżanowski, J. Jerzykowski, M. Stachowiak. Komentarz do art.2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz.U.07.223.1655), [w:] M. Stachowiak, J. Jerzykowski, W. Dzierżanowski, Prawo zamówień publicznych. Komentarz, LEX, 2007, wyd. III.
